Filed under: Stichting Troost
Als ik een lijstje maak van mensen die ik het meest bewonder, merk ik op dat het stuk voor stuk opgewekte mensen zijn. Ze maken zich in niet veel druk. Ze zijn vooral bezig. Daarna gaan ze in de zon zitten en drinken ze wat. Voor de televisie vallen ze meestal in slaap, maar ze hebben wel mooie boekenkasten. In de keuken liggen speciale chocolaatjes voor onverwacht bezoek. Ze vinden veel dingen ‘schoon’ en ‘plezant’. Andere dingen zijn zoals ze zijn en het is logisch dat ze zo zijn. Als je iets anders wil, dan moet je maar iets anders doen. Waar maak jij nu een probleem van?
Ik heb besloten dat ik ook zo iemand wil zijn. Voila. Hierbij. Nu zit ik heel de tijd een paar overtuigingen in mijn hoofd te herhalen tot ik ze niet meer hoef te bedenken en te onthouden. Misschien zijn het troostende woorden of peptalk, maar het doet deugd.
Beslis voor jezelf dat je vanaf vandaag een gelukkig persoon zal zijn en probeer zo weinig mogelijk in de toekomst te leven. Als je niet veel wil, ben je snel tevreden.
Meningen hebben is vermoeiend. Misschien is het niet nodig om voortdurend over alles een mening te hebben. Tenzij het erg fijn is om op dat moment een mening te hebben, natuurlijk.
Ga er steeds vanuit dat alles wel in orde komt. Met je bek tegen de muur lopen is niet voor niets een universeel gegeven. Het leven is een spelletje, je kan er maar mee weg geraken.
Wees nooit bang, omdat je bang bent. Uitdagingen zijn fijn, het is weer iets om op je palmares te schrijven. Mik hoog, slagen is een leuk cadeautje. Half slagen is meer dan oké. Je hebt pas gefaald, als jij zegt dat je hebt gefaald.
Geluk is niet iets wat in je schoot wordt geworpen, geluk is een beslissing. Een combinatie van een beetje naïeve verwondering, wat zelfvertrouwen en een gezonde je m’ en fous. Mijn beslissing: ik word, excuseer … Ik ben een gelukkig mens.
Filed under: Stichting Brand
Op een druilerige woensdagmiddag sta ik voor de deur van de Apple Store te oefenen. ‘Voor mij een MacBook, alstublieft.’ Het klinkt te banaal, alsof ik tweehonderd gram kaas bestel. Misschien helpt iets meer enthousiasme. ‘Voor mij een MacBook, alstublieft!’
Even probeer ik mezelf te overtuigen om weg te gaan, waarschijnlijk is het morgen een betere dag voor dure aankopen. Nee, gewoon doen, je hebt je keuze gemaakt. Nu moet je dapper zijn. Blij zijn. Ik knijp mijn bankkaart fijn, haal diep adem en stap binnen. Een frisse jonge man met een hip kapsel loopt meteen naar me toe. ‘Kan ik u helpen?’
‘Voor mij een MacBook, alstublieft.’ De keurige hipperd haalt diep adem en somt met een kruissnelheid de uitzonderlijke voordelen, opties en extra’s op. Ik laat hem subtiel weten dat ik al overtuigd ben.
Tien minuten later sta ik weer op straat met een witte doos. Even blijf ik doodstil staan, ik wacht op … iets. De neiging om te huppelen, te joelen, zomaar wildvreemde mensen op straat te omhelzen. Bubbels in mijn buik, een onvoorstelbaar geluk, ultieme verzadiging. Ik staar naar de doos en er gebeurt niets. Er moet vast iets mis met me zijn. Ik voel me alleen ongemakkelijk. Hoe moet ik dat dure toestel nu veilig thuis krijgen?
Ik sukkel mijn fiets op en begin aan een avontuurlijke tocht huiswaarts. Onderweg voel ik het beklemmende gevoel van verdriet opduiken. Zwart existentialisme, op repeat. Waarom ben je niet gelukkig? Waarom ben je niet gelukkig? Waarom?
Woede bekruipt me. Dit is niet eerlijk. Dit is niet mijn schuld. Vervloekt zijt gij, het kapitalisme en gij het zwarte gat van de koopdrang! Als je het ene hebt, wil je weer wat anders. Niet met mij. Niet met mij. Ik wil gewoon blij zijn, verdomme.
Thuis gooi ik mijn regenjas in een hoek, schop ik mijn schoenen uit en schrijf ik alles op. Met pen en papier, uit protest. Daarna haal ik mijn nieuwe computer uit zijn doos en druk de eerste toets in. Aan. Mijn Mac zegt dat we uitstekend zullen samenwerken. Hij wil graag weten wie ik ben. Ik toets mijn naam in. Bosduif. Welkom Bosduif, daarna geeft hij me een rondleiding in mijn harde schijf en alle netwerkopties. Mijn irritatie verdwijnt met de noorderzon. Ik voel me veilig, eigenlijk is mijn Mac wel mooi en gezellig.
Twee dagen later wens ik mijn oude PC naar het schroot. Ik ben officieel een blije Macgebruiker geworden. Moge mijn toekomst wit en helder zijn.
Filed under: Stichting Brand
Vandaag bespraken we in de les de verbanden tussen fotografie en film. Namen van fotografen en hun kunstkritische context gleden over de powerpoint-projectie. Robert Adams, Sugimoto en uiteindelijk Jeff Wall. De professor drukte op enter en dit verscheen:
We zien een straat met geparkeerde auto’s, een loods, een verkeersbord en een voetpad. Een Aziaat wandelt over de straat. Naast hem loopt een zuiders type te telefoneren. Zijn lief treuzelt en staart in de verte.
Terwijl wij aandachtig keken, legde de professor uit waarom deze foto nu zo speciaal was. Het lijkt een toevallige snapshot, maar eigenlijk is die foto volledig uitgedacht. De acteurs lopen op de juiste manier naar hun positie. Daar staat de fotograaf met een grootformaat camera te wachten om af te drukken. Het is dus een parodie op reportagefotografie.
Daarna begon de professor over de humanistische boodschap van het werk. De aula murmelde een beetje. Wat bedoelde hij daar mee? Zat er maatschappelijke kritiek in dit alledaagse tafreel? Ik zag het niet. Niemand zag het.
Toen wees de professor naar de man in het midden. ‘Hij maakt een racistisch gebaar, spleetoog zegt hij, tegen de man links.’ Er rolde een ‘Oh’ door het lokaal. Juist ja, natuurlijk, in ’82 hadden ze nog zo geen kleine mobiele telefoontjes.
Filed under: Stichting Brand
Op de brug over de ring stond een meneer. Het was een jogger, want hij had een strakke loopbroek rond zijn billen, verende sportschoenen aan zijn voeten en zo’n fluovest om op te vallen in het donker. Maar hij liep niet, hij stond te turnen. Niet stretchen, nee nee, old school-turnen. Daar op de brug, in het midden van het fietspad.
De meneer ging keurig door de knieën. Handen vooruit, armen en rug gestrekt, benen haast in een rechte hoek. Een geparkeerde auto diende als spiegel. Hij richtte zichzelf weer op en stak zijn handen hoog in de lucht, gooide zich dan voorover en probeerde met zijn vingertoppen zijn tenen te raken. Hij herhaalde de oefening nog een keer in opperste concentratie. Eerst door de knieën, dan naar de tenen.
Ik was trager gaan fietsen om hem wat tijd te geven. Hij zag er tevreden uit, trots op zijn prestatie. Alsof hij overwoog om met zijn armen kruiselings van de ene voet naar de andere te gaan zwaaien. Ik liet mijn bel rinkelen. Een beetje betrapt keek hij op, zette een stap opzij, jogde een paar keer ter plekke en ging er dan vandoor.
Op weg naar huis dacht ik na over sporten. Dat was iets wat ik dringend meer moest doen. Bewegen, voor ik in een walrus verander. Maar joggen met Evy Gruyaert zegt me zo weinig. Eigenlijk wil ik terug gaan turnen, net zoals vroeger. Eerst door de turnzaal rennen, dan omgekeerd hangen aan het klimrek, radslag op de mat, tijgersprong over de plint en klimmen in de touwen. En uiteraard, één keer in de maand reisje rond de wereld.
Filed under: Stichting Troost
Als je gaat aftellen, lijkt de tijd plotseling te kruipen. Over een maand gaan we verhuizen. Samenwonen, zoals grote mensen dat doen. Met huishuur, een wasmachine en een elektriciteitsrekening. Midden in de stad, op de derde verdieping. Ik maak lijstjes met prijzen, vragen en dingen die we nog moeten doen. En mijn lief, die tekent de toekomst.
Vorig jaar zijn we naar Ierland gegaan, mijn lief en ik. Voor we naar het westen trokken om onze benen te laten wandelen, hebben we nog een bezoek gebracht aan Dublin. Om in een pub naar een streepje muziek te luisteren en een bezoek te brengen aan The Book of Kells.
Helaas stond er bij de bibliotheek een wachtrij van een halve kilometer. Het bordje bij aankomst zei dat het drie uur en half zou duren voor we iets van het boek te zien zouden krijgen. Mooi niet, dachten wij, dus zijn we op een stoepje gaan zitten om nieuwe plannen te maken en sultanas te eten.
Mijn lief stak een sigaret op en ik bladerde in The Rough Guide to Ireland. ‘Herinner me er aan dat ik dat ding straks in de vuilbak kieper.’ morde ik, ‘Alternatieve route door Ierland, my ass, eerder een reis voor een middelmatig avontuurlijke Amerikaan.’ Ik verander in die koppige, blauwe haatsmurf als ik merk dat ik op voorgekauwde paden loop. Als iemand zegt dat het die kant op is, sla ik expres een andere weg in. Mijn lief zei dat ik zeurde. Lees verder
Filed under: Stichting Brand
Elke morgen lees ik de krant. Het is een luxe. Met mijn eerste kop ochtendkoffie scan ik alle pagina’s. Bij mijn tweede boterham ga ik opzoek naar artikels die ik echt wil lezen. Ondertussen luister ik naar het ochtendnieuws op de radio. Zonder nieuws en koffie start mijn dag een beetje mank.
Ik lees de Morgen. Niet omdat het een bijzonder goede krant is, maar omdat ze gemakkelijk leest. Als ik behoorlijk ingelicht wil worden, koop ik wel de Standaard. De Morgen is fijn in de ochtend. Je kan beginnen bij Camps & Dewulf, daarna giechel je om een Cordelia strip. Je bladert een paar pagina’s verder tot De Stand der Dingen, leest een paar ludieke reportages en dan draai je een lang verwachte pagina om en …
Hé, waar zijn de stripjes naar toe? Tussen het weer en de sudoku’s staat niets meer. Het is in een klap een saaie pagina geworden. In kleine letters staat gedrukt dat het contract is afgelopen en niet zal worden hernieuwd. Er valt een piano op mijn kop.
Crisis, besparingen, miserie. Natuurlijk. Offer dan de Morgenmagazine op of dat nieuwe katern, De Wax, een bitsig conservatief vrouwenblaadje. Maar waarom de strips? De Morgen functioneert niet goed zonder de strippagina. Daar lees je naartoe, je zit erop te wachten. Hoe zal het verder gaan met Casper & Hobbes en de fietsbel? Welke flauwe opmerking zal Sigmund nu weer maken?
Het lekkerste spaar ik voor het laatst. Lio. Geen woord, wel een onmetelijk enthousiasme voor monsters kweken. De Morgen voelt nu verweesd aan. Ik ben mijn richtingsgevoel kwijt, want De Morgen lezen is vooral worstelen om niet meteen naar Lio door te bladeren. 
Filed under: Stichting Brand
Ik slenter door een boekenwinkel en stok voor een grote stapel boeken. Op alle covers staat dezelfde tekening: tegen een gitzwarte achtergrond houden twee bleke armen een rode appel vast. Ze staan in promotie, want het boek is verfilmd en die film draait nu in de bioscoop. Ik heb de trailer op televisie gezien. Tieners, mythen en romantiek.
Even kijk ik om me heen. Heeft iemand gemerkt dat ik van de poëzieafdeling recht naar een stapel promotiemateriaal ben gelopen? Ik gris een exemplaar van de stapel. Weer zo’n bestseller, een afgietsel van een vlot geschreven dramasoap. Ik niet zou mogen lezen. Ik lees alleen maar goede boeken. Ach, het staat in promotie. Even bladeren kan toch geen kwaad? Lees verder
Misschien moet ik deze weblog eens inluiden. Hij staat al zo lang leeg.
Hierbij verklaar ik Stichting Brand & Stichting Troost voor geopend. Mogen zij een lang en bloeiend leven hebben. Heeft iemand een schaar?
Stel je voor dat het helpt.
Stichting Brand 